Ενότητα 13

Τρόποι ζωής και επαγγέλματα

Βιογραφικό του ποιητή

Ποιήματα του Χικμέτ 

 Στίχοι: Ναζίμ Χικμέτ & Γιάννης Ρίτσος
Μουσική: Μάνος Λοΐζος
Πρώτη εκτέλεση: Μάνος Λοΐζος
Δίσκος: Γράμματα στην αγαπημένη (1983)


Μονάκριβή μου εσύ στον κόσμο
μου λες στο τελευταίο σου γράμμα
«Πάει να σπάει το κεφάλι μου,
σβήνει η καρδιά μου.
Αν σε κρεμάσουν,αν σε χάσω θα πεθάνω».

Θα ζήσεις καλή μου,θα ζήσεις.
Η ανάμνησή μου μαύρος καπνός
θα διαλυθεί στον άνεμο.
Θα ζήσεις αδερφή
με τα κόκκινα μαλλιά της καρδιάς μου.
Οι πεθαμένοι δεν απασχολούν πιότερο από ένα χρόνο
τους ανθρώπους του εικοστού αιώνα.

Ο θάνατος ένας νεκρός που τραμπαλίζεται
στην άκρη ενός σχοινιού.
Σε τούτο εδώ το θάνατο
δεν αντέχει η καρδιά μου.

Μα να 'σαι σίγουρη πολυαγαπημένη μου
αν το μαύρο και μαλλιαρό
το χέρι κάποιου φουκαρά ατσίγγανου
περάσει στο λαιμό μου τη θηλιά,
άδικα θα κοιτάνε μες στα γαλάζια μάτια
του Ναζίμ να δουν το φόβο.
Στο σούρπωμα του στερνού μου πρωινού
θα δω τους φίλους μου κι εσένα.

Και δε θα πάρω μαζί μου
κάτω απ' το χώμα
παρά μόνο την πίκρα
ενός ατέλειωτου τραγουδιού.

Μέλισσά μου με τη χρυσή καρδιά,
με τα μάτια πιο γλυκά απ' το μέλι
τι κάθισα και σου 'γραψα
πώς ζήτησαν το θάνατό μου.

Η δίκη μόλις άρχισε
δε κόβουν δα και στα καλά καθούμενα
έτσι το κεφάλι ενός ανθρώπου
σαν να 'τανε γογγύλι.

Έλα,έλα μη μου σκας
όλα αυτά 'ναι μακρινά ενδεχόμενα.
Έλα και μη ξεχνάς
πως η γυναίκα ενός φυλακισμένου
δεν κάνει να 'χει μαύρες έγνοιες.

Το μικρό κορίτσι

Εγώ είμαι, εγώ είμαι που χτυπάω την πόρτα σας
Εδώ ή αλλού, χτυπάω όλες τις πόρτες
Ω, μην τρομάζετε καθόλου πούμαι αθώρητη
Κανένας μια μικρή νεκρή δεν μπορεί νάιδει
Εδώ και δέκα χρόνια, εδώ καθόμουνα
Στη Χιροσίμα ο θάνατος με βρήκε
Κ’ είμαι παιδί, τα εφτά δεν τα καλόκλεισα
Μα τα νεκρά παιδιά δε μεγαλώνουν.
Πήραν πρώτα φωτιά οι μακριές πλεξούδες μου
Μου καήκανε τα χέρια και τα μάτια
Όλη-Όλη μια φουχτίτσα στάχτη απόμεινα
Την πήρε ο άνεμος κι’ αυτή σ’ ένα ουρανό συγνεφιασμένο.
Ω, μη θαρρείτε πως ζητάω για μένα τίποτα,
Κανείς εμένα δε μπορεί να με γλυκάνει
Τι το παιδί που σαν εφημερίδα κάηκε
Δεν μπορεί πια τις καραμέλες σας να φάει.
Εγώ είμαι που χτυπάω την πόρτα σας, ακούστε με,
Φιλέψτε με μονάχα την υπογραφή σας
Έτσι που τα παιδάκια πια να μη σκοτώνονται
Και να μπορούν να τρώνε καραμέλες.

ΠΗΓΗ: http://www.sansimera.gr/anthology/54#ixzz44DpEiQq

 

 

 

 

 Η πιο όμορφη θάλασσα

 

Θα γελασεις απ'τα βαθη των χρυσων σου ματιων
Ειμαστε μεσ'το δικο μας κοσμο
Η πιο ομορφη θαλασσα
ειν'αυτη που δεν εχουμε ακομα ταξιδεψει
Τα πιο ομορφα παιδια
δεν εχουν μεγαλωσει ακομα
Τις πιο ομορφες μερες μας
δεν τις εχουμε ζησει ακομα
Κι αυτο που θελω να σου πω
το πιο ομορφο απ'ολα
δεν στοχω πει ακομα

 

 

Κεφάλαιο 61

Μετρώ επιφάνειες

Μάγισσες

 Πληροφορίες για το συγγραφέα

 Ο Ρόαλντ Νταλ γεννήθηκε το 1916 στο Λάνταφ του Κάρντιφ στην Ουαλία. Οι γονείς του, ο Harald Dahl και η Sofie Magdalene Dahl ήταν νορβηγικής καταγωγής.
Η οικογένεια Νταλ έφυγε από τη Νορβηγία και εγκαταστάθηκε στο Κάρντιφ τη δεκαετία του 1880.
Ο Ρόαλντ πήρε το όνομά του από τον εξερευνητή της Αρκτικής τον Ρόαλντ Αμούνδσεν, ο οποίος εκείνη την εποχή θεωρούταν εθνικός ήρωας.
Ο Νταλ μιλούσε νορβηγικά με τους γονείς του και τις αδερφές του. Ο Ρόαλντ και οι αδερφές του βαπτίστηκαν στη νορβηγική εκκλησία του Κάρντιφ, στην ενορία της οποίας ανήκαν οι γονείς τους.
Το 1920 όταν ο Ρόαλντ ήταν μόλις τεσσάρων ετών, πέθανε η επτάχρονη αδελφή του Άστρι από σκωληκοειδίτιδα.
Ένα μήνα αργότερα, πέθανε και ο 57χρονος πατέρας του από πνευμονία, ως επακόλουθο του πένθους από το θάνατο της κόρης του. Παρ´όλ’αυτά, η μητέρα του Νταλ αποφάσισε να μην επιστρέψει στους συγγενείς της στη Νορβηγία αλλά αποφάσισε να μείνει στην Ουαλία, καθώς επιθυμία του θανόντος συζύγου της ήταν τα παιδιά τους να φοιτήσουν σε βρετανικά σχολεία.
Το πρώτο σχολείο όπου φοίτησε ο Νταλ ήταν το Καθεδρικό Σχολείο του Λάνταφ. Στην ηλικία των οκτώ ετών, ο Ρόαλντ και τέσσερις από τους φίλους του χτυπήθηκαν με βέργα από το διευθυντή σου σχολείου ως τιμωρία, καθώς είχαν τοποθετήσει ένα ψόφιο ποντίκι σε ένα βάζο με καραμέλες στο συνοικιακό κατάστημα που ανήκε σε μία «κακιά και μισητή» γριά που λεγόταν Πράτσετ (η σύζυγος του σιδηρουργού Πράτσετ).
Αυτό το περιστατικό έμεινε στη μνήμη των αγοριών ως "Great Mouse Plot of 1923"-«Η εν έτει 1923 μεγάλη συνωμοσία του ποντικιού», βιβλίο του Νταλ που γράφτηκε ως αποτέλεσμα αυτής της ανάμνησης. Στη συνέχεια, ο Ρόαλντ φοίτησε σε αρκετά οικοτροφεία στην Αγγλία, μεταξύ αυτών στο σχολείο Saint Peter's στο Weston-super-Mare . Οι γονείς του Ρόαλντ επιθυμούσαν να φοιτήσει σε ιδιωτικό σχολείο και το μόνο κοντινό σε απόσταση σχολείο ήταν αυτό, χάρη στην τακτική ακτοπλοϊκή σύνδεση στο κανάλι του Μπρίστολ. Τα σχολικά του χρόνια στο Saint Peter's ήταν μία δυσάρεστη εμπειρία για το Ρόαλντ. Νοσταλγούσε την οικογένειά του και έγραφε στη μητέρα του σχεδόν σε καθημερινή βάση.
Ωστόσο, ποτέ δεν τής αποκάλυψε τη δυστυχία που ένιωθε, φοβούμενος τη λογοκρισία του σχολείου. Μόνο μετά το θάνατό της ανακάλυψε ο Ρόαλντ ότι η μητέρα του είχε φυλάξει όλα τα γράμματά του, δένοντάς τα σε μικρά δέματα που συγκρατούνταν με μία πράσινη ταινία . Αργότερα, φοίτησε στο σχολείο Ρέπτον στο Ντέρμπυσαϊρ, όπου- σύμφωνα με τη νουβέλα του «Αγόρι»- ο Τζέφρι Φίσερ χτύπησε δυνατά το φίλο του Νταλ Μάικλ. Ο Φίσερ αργότερα έγινε Αρχιεπίσκοπος του Καντέρμπερι, πράγμα το οποίο έκανε τον Νταλ να «αμφισβητήσει τη θρησκεία, ακόμη και το Θεό».
Ο Νταλ ήταν πολύ ψηλός, με ύψος 1.98μ ως ενήλικας. Είχε έφεση στον αθλητισμό και εξελέγη ομαδάρχης στα αθλήματα των Φάιβς και του σκουός. Παράλληλα ήταν μέλος της ομάδας ποδοσφαίρου. Τα παραπάνω συνετέλεσαν στη δημοτικότητά του. Συγχρόνως επέδειξε ενδιαφέρον για τη φωτογραφία. Κατά τη διάρκεια της φοίτησή του, το εργοστάσιο σοκολάτας «Κάντμπουρι» συνήθιζε κατά καιρούς να αποστέλλει στο σχολείο κουτιά με νέα είδη σοκολάτας, έτσι ώστε να δοκιμαστούν από τους μαθητές. Ο Νταλ ονειρευόταν να εφεύρει ένα νέο είδος σοκολάτας που θα έκανε τον ίδιο τον κ. Κάντμπουρι να του απευθύνει τα συγχαρητήριά του.
Το γεγονός αυτό ενέπνευσε τον Νταλ να συγγράψει το τρίτο βιβλίο του για παιδιά «Ο Τσάρλι και το εργοστάσιο σοκολάτας».
Κατά τη διάρκεια της παιδικής και εφηβικής του ηλικίας, ο Νταλ περνούσε τις καλοκαιρινές του διακοπές στη γενέτειρα των γονιών του, τη Νορβηγία, απολαμβάνοντας κυρίως τα φιόρδ.
Η παιδική του ηλικία περιγράφεται στο αυτοβιογραφικό του έργο «Boy: Tales of Childhood»- «Αγόρι: Ιστορίες παιδικής ηλικίας».
Μετά την αποφοίτησή του από το σχολείο, ο Ρόαλντ πέρασε τρεις εβδομάδες κάνοντας περιήγηση στο Νιουφάουντλαντ, παρέα με μία ομάδα που ονομαζόταν «Εξερευνητική Ομάδα Ιδιωτικών Σχολείων». Τον Ιούλιο του 1934 προσελήφθη ως υπάλληλος της Royal Dutch Shell Petroleum Company.
Περατώνοντας δύο χρόνια πρακτικής στο Ηνωμένο Βασίλειο, ο Νταλ μετατέθηκε στο Νταρ ες Σαλάμ στην Ταγκανίκα (η σημερινή Τανζανία). Έμενε σε ένα πολυτελές σπίτι της Shell μαζί με άλλους δύο υπαλλήλους της εταιρίας, έχοντας στη διάθεσή τους ένα μάγειρα και προσωπικούς οικιακούς βοηθούς. Κατά την εκτέλεση της εργασίας του που ήταν η προμήθεια πετρελαίου σε πελάτες της Τανγκανίκα, συνάντησε μεταξύ άλλων ένα περίεργο είδος φιδιού καθώς και λιοντάρια.
Ο Νταλ βρισκόταν στην Κένυα όταν ξέσπασε ο 2ος ΠΠ. Υπηρέτησε κατ αρχήν στο πεζικό αλλά τόλμησε ένα μακρύ ταξίδι ως στην Αίγυπτο με σκοπό να καταταγεί στην αεροπορία , τη ΡΑΦ. Ακολούθησε εκπαίδευση μαζί με μια ομάδα άλλων 20 εθελοντών εκ των οποίων επέζησαν αυτός μόνο και άλλοι δυο του πολέμου. Αποφοίτησε Ανθυποσμηναγός και κατετάγη στην 80η Μοίρα πετώντας με παλιά διπλάνα Γκλόστερ Γκλαντιάτορς. Τον Σεπτέμβρη 1940 είχε την ατυχία να καταπέσει με το αεροπλάνο του κοντά στη Μέρσα Ματρούχ , κάτω από άσχημες συνθήκες ορατότητας κι ενώ του τελείωναν τα καύσιμα. Υπέστη βαριά εγκεφαλική κάκωση και μερική τύφλωση. Ακολούθησε μια μακριά περίοδο νοσηλείας απ την οποία οι γιατροί δεν πίστευαν ότι θα αναρρώσει.
Τον Απρίλιο του 1941 εντούτοις επανακτά τις δυνάμεις του και αποστέλλεται στην Ελλάδα για ενίσχυση της ΡΑΦ που μάχεται κάτω από αντίξοες συνθήκες.
Θα βρεθεί στη Μοίρα 33 με βάση την Ελευσίνα και θα εμπλακεί για πρώτη φορά με γερμανικές δυνάμεις πάνω απ´τη Χαλκίδα καταρρίπτοντας στις 14 και 16 Απριλίου 2 βομβαρδιστικά JU88. Θα συμμετάσχει ενεργά στη Μάχη των Αθηνών τον Απρίλιο του 1941 όπου καταρρίπτει ακόμα ένα JU88. Θα μνημονεύσει τον θάνατο του Σμηναγού του Μάρμαντιουκ Πατλ αργότερα σε βιβλίο του . Στις 21 Απριλίου 1941 οι Γερμανοί χτυπούν άσχημα τη βάση της Ελευσίνας και οι τελευταίοι 7 πιλότοι της Μοίρας 33 , ανάμεσά τους κι ο Νταλ , διαφεύγουν στο μικρό αεροδρόμιο των Μεγάρων. Εκεί ένας Άγγλος Πτέραρχος ζητά έναν εθελοντή πιλότο να μεταφέρει ένα δέμα με εξαιρετικά μυστικό περιεχόμενο στο Άργος. Ο Νταλ είναι ο μόνος που προσφέρεται. Στη συνέχεια η Λουφτβάφε χτυπά το Άργος και καταστρέφει οτιδήποτε αεροπλάνο υπάρχει εκεί , αλλά τη στιγμή εκείνη ο Νταλ και ένας σύντροφός του ο Ντέηβ Κοκ βρίσκονται κατά σύμπτωση στον αέρα σε περιπολία.
Σε ένα μήνα θα είναι από τους τελευταίους πιλότους της ΡΑΦ που εγκαταλείπουν την Ελλάδα για την Κρήτη.
Επιστρέφοντας στην Αίγυπτο συνεχίζει την πολεμική του δράση με το σμήνος του που τώρα εδρεύει στη Χάϊφα και έχει στόχο μερικές Γαλλικές δυνάμεις του Βισύ που συνεργάζονται με τους Γερμανούς. Στις 4 και 15 Ιουνίου 1941 καταρρίπτει 2 εχθρικά αεροπλάνα αλλά η κατάσταση της υγείας του επιδεινώνεται απ το παλιό κρανιακό του τραύμα και οι γιατροί του απαγορεύουν τις πτήσεις. Προβιβάζεται σε Υποσμηναγό και μετατίθεται στην Αγγλία και στη συνέχεια αποστέλλεται στην Αμερική ως σύνδεσμος με την Υπηρεσία Πληροφοριών. Εκεί συνεχίζει και το συγγραφικό του έργο.
Στο τμήμα που εργάζεται ασχολούνται κυρίως με προπαγανδιστικά άρθρα και σε μερικά σημεία ο Νταλ δεν συμφωνεί με το ύφος και το περιεχόμενο , πράγμα που τον φέρνει σε ρήξη με τους ανωτέρους του οι οποίοι προτιμούν να τον απομακρύνουν πίσω στην Αγγλία.
Τερματίζει τον πόλεμο με τον βαθμό του Επισμηναγού και την κατακύρωση 5 βεβαιωμένων καταρρίψεων , 3 στην Ελλάδα και 2 στη Μέση Ανατολή.
Ο Νταλ νυμφεύθηκε την Αμερικανίδα ηθοποιό (και βραβευμένη με Όσκαρ) Πατρίσια Νιλ στις 2 Ιουλίου 1953 στην εκκλησία της Αγίας Τριάδας στη Νέα Υόρκη. Ο γάμος τους διήρκεσε τριάντα χρόνια και απέκτησαν πέντε παιδιά: την Ολίβια (η οποία πέθανε σε ηλικία 7 ετών από ιλαρά), την Τέσσα, τον Θίο, την Ωφέλεια και τη Λούση. Το βιβλίο Ο ΜΦΓ αφιερώθηκε την Ολίβια Νταλ.
Σε ηλικία τεσσάρων μηνών, ο Θίο Νταλ τραυματίστηκε σοβαρά όταν το παιδικό του καροτσάκι χτυπήθηκε από ένα ταξί στη Νέα Υόρκη. Για κάποιο χρονικό διάστημα έπασχε από υδροκεφαλισμό, γεγονός το οποίο ώθησε τον πατέρα του να ασχοληθεί με την ανάπτυξη ενός μηχανήματος που θα διευκόλυνε την κατάσταση του γιου του. Το 1965 και ενώ ήταν έγκυος στο πέμπτο τους παιδί τη Λούση, η σύζυγός του Πατρίσια προσβλήθηκε από τρία εγκεφαλικά ανευρύσματα.
Ο Νταλ φρόντισε για την αποκατάσταση της υγείας της και τελικά η Πατρίσια κατόρθωσε να περπατήσει εκ νέου και να ξαναμιλήσει. Το 1983, το ζεύγος Νταλ πήρε διαζύγιο και ο Ρόαλντ νυμφεύθηκε την κατά 22 χρόνια νεότερή του Φελίσιτυ ("Λίσσυ") ντ' Αμπρώ Κρόσλαντ (γεννηθείσα 12 Δεκεμβρίου 1938).
Το πρώτο του έργο δημοσιεύτηκε στην Αμερική το 1942 κι ήταν η προσωπική του αφήγηση απ' το ατύχημά του στη Λιβύη.
Ο συνάδελφός του Σ. Φόρεστερ με τον οποίον εργάζονταν στην Αμερική στην Υπηρεσία Πληροφοριών τον έπεισε να δώσει τον τίτλο : 'Καταρριπτόμενος στη Λιβύη' (Shot down over Libya), αν και ο Νταλ προτιμούσε τον χλευαστικό τίτλο 'Piece of Cake' για τις πολύ δύσκολες στιγμές που έζησε σε εκείνη την περιπέτεια. Ο παραπάνω τίτλος 'Piece of Cake' εντούτοις χρησιμοποιήθηκε στη δεκαετία του 90 για την παραγωγή μιας τηλεοπτικής σειράς με αεροπόρους της ΡΑΦ που δεν σχετίζονταν σε περιεχόμενο με το βιβλίο του Νταλ. Ακολούθησε το βιβλίο του 'Going Solo' που αναφέρεται στην αεροπορική και πολεμική του εμπειρία.
Είναι λίγο γνωστό ότι ο Νταλ είναι ο δημιουργός των Gremlins. Το 1943 έγραψε ένα βιβλίο όπου κάτι παράξενα τερατάκια μπαίνουν μέσα στα αεροπλάνα της ΡΑΦ για να κάνουν ζημιές. Η εταιρεία του Ντίσνεϋ αγόρασε τα δικαιώματα, αλλά θα περάσουν κάπου 50 χρόνια μέχρι που να γίνει η αντίστοιχη ταινία όπου χρησιμοποιήθηκε μεν ο τίτλος αλλά όχι και το πλήρες σενάριο απ' την ιστορία του Νταλ.
Θα ακολουθήσουν τα έργα για παιδιά, που τον έκαναν διάσημο: 'Charlie and the Chocolate Factory', 'Matilda' και 'James and the Giant Peach'. Το 'Matilda' γυρίστηκε κωμική ταινία το 2000 με τον ηθοποιό Ντάνυ ντε Βίτο και δανείστηκε το όνομα και το πνεύμα της υπόθεσης του βιβλίου του Νταλ.
Το 'Charlie and the Chocolate Factory' είναι έργο που παίζεται μέχρι σήμερα για τα παιδιά και γυρίστηκε επίσης ταινία με τον ηθοποιό Τζην Ουάιλντερ με τον τίτλο 'Willy Wonka & the Chocolate Factory'. Μέρος της μουσικής της ταινίας, τα παιδικά τραγούδια του έργου, ανήκει επίσης στον Νταλ.
Ακολούθησε στα 1960 μια περίοδος με έργα για μεγάλους τύπου 'θρίλερ'. Σχεδόν όλα κατέληξαν σε σενάρια της αμερικανικής τηλεόρασης στις σειρές 'Twilight Zone' και ένα από αυτά, το 'Ο Άνθρωπος από τον Νότο', γυρίστηκε ταινία με πρωταγωνιστές τους Στηβ Μακ Κουίν και Πήτερ Λώρε.
Είναι ακόμα πιο άγνωστο στο κοινό ότι το έργο Τζέημς Μποντ 'Ζεις μονάχα δυο φορές' βασίζεται σε δημιούργημα του Νταλ το οποίο υιοθέτησε ο συγγραφέας Ιαν Φλέμινγκ: το όνομα του Νταλ αναφέρεται επίσημα στη συγγραφή του σεναρίου της ταινίας. Το ίδιο συνέβη και με το 'Chitty Chitty Bang Bang' το μαγικό αυτοκίνητο, που γυρίστηκε ταινία με τον ηθοποιό και χορευτή Ντικ Βαν Ντάικ.
Στο αγγλοσαξωνικό κοινό το όνομα του Ρόαλντ Νταλ είναι ήδη μια πασίγνωστη και καθιερωμένη μορφή συγγραφέα.
Το 2002 στο Κάρντιφ της Αγγλίας μια παραλιακή πλατεία μετονομάστηκε σε 'Roald Dahl Plass' (Plass είναι η νορβηγική λέξη για την πλαζ) και το 2005 άνοιξε το 'Roald Dahl Museum and Story Centre' στο Great Missenden χάριν της παγκόσμιας προσπάθειας περιορισμού του αναλφαβητισμού.

Απόσπασμα από το βιβλίο 


Επίσκεψη στον επίσημο ιστότοπο του συγγραφέα 

Ακούστε το βιβλίο στα αγγλικά

Στρατηγού Μακρυγιάννη : Απομνημονεύματα

Μπήκε ένα φουστανελάς με τσακισμένο χέρι.

Ήρθε και κάθισε μαζί μου να πιει ένα ρακί.

Σε λίγο μεθυσμένοι πιάσαμε το χορό και τραγουδούσαμε

τραγούδια ελληνικά.

Ο Ήλιος εβασίλεψε, Έλληνά μου, και το φεγγάρι εχάθη.

Πίναμε και χορεύαμε όλη νύχτα και

σαν καθίσαμε του λέω:

Πού το τσάκισες αυτό το χέρι;

-Στους Μύλους τ΄ Αναπλιού

- Γιατί το τσάκισες;

- Γι αυτήνη την πατρίδα. Και τώρα, δικαιοσύνη δε βρίσκω από κανέναν. Ματαιοδοξία και ιδιοτέλεια, ένα δίχτυ πνιγηρό, δόλος κι απάτη.

-Κι έκλαιγε, σκυφτός με δάκρυα πικρά,

ώσπου με πήρε το παράπονο κι έκλαψα κι εγώ.

-Γιατί το τσάκισα το χέρι μου με ρωτάς.

Δεν ήθελα χρήματα και πλούτη,

ήθελα Σύνταγμα δια την πατρίδα μου να κυβερνηθεί με νόμους και όχι με το «έτσι θέλω».

Μία βραδυά έκανα την προσευχή μου , λυπημένος πολύ για την κατάσταση της πατρίδος, κι έπεσα και κοιμήθηκα….

Οι κόλακες αγαπούν τους κόλακες και οι ψεύτες τους ψεύτες.

Θέλουν την αλήθεια , μα όποιος την πει κινδυνεύει.

Αλήθεια, αλήθεια, πικρή οπού είσαι!

Ούτε ο βασιλείς σε ζυγώνουν , ούτε οι προκομμένοι∙ μόνον ρωτούν γιά σένα και ύστερα σε κατατρέχουν !

Εγώ, εγώ, εγώ, ο καθένας λέγει εγώ.

Ξέρετε πότε να λέγη ο καθείς «εγώ»; Όταν αγωνιστή μόνος του και φτιάξει, ή χαλάσει , να λέγει εγώ∙ όταν όμως αγωνίζονται πολλοί και φτιάχνουν, τότε, να λένε «εμείς». Είμαστε εις το «εμείς» και όχι εις το «εγώ». Και εις το εξής να μάθουμε γνώση, αν θέλουμε να φτιάξουμε χωριό, να ζήσουμε όλοι μαζί.

Είμαστε εις το «εμείς» και όχι εις το «εγώ».

Ομιλία του Κολοκοτρώνη στην Πνύκα -  συνέχεια ...

Εις τον πρώτο χρόνο της Επαναστάσεως είχαμε μεγάλη ομόνοια και όλοι ετρέχαμε σύμφωνοι. Ο ένας επήγεν εις τον πόλεμο, ο αδελφός του έφερνε ξύλα, η γυναίκα του εζύμωνε, το παιδί του εκουβαλούσε ψωμί και μπαρουτόβολα εις το στρατόπεδον και εάν αυτή η ομόνοια εβαστούσε ακόμη δύο χρόνους, ηθέλαμε κυριεύσει και την Θεσσαλία και την Μακεδονία, και ίσως εφθάναμε και έως την Κωνσταντινούπολη. Τόσον τρομάξαμε τους Τούρκους, οπού άκουγαν Έλληνα και έφευγαν χίλια μίλια μακρά. Εκατόν Έλληνες έβαζαν πέντε χιλιάδες εμπρός, και ένα καράβι μιαν άρμάδα...

Εγώ, παιδιά μου, κατά κακή μου τύχη, εξ αιτίας των περιστάσεων, έμεινα αγράμματος και δια τούτο σας ζητώ συγχώρηση, διότι δεν ομιλώ καθώς οι δάσκαλοι σας. Σας είπα όσα ο ίδιος είδα, ήκουσα και εγνώρισα, δια να ωφεληθήτε από τα απερασμένα και από τα κακά αποτελέσματα της διχονοίας, την οποίαν να αποστρέφεσθε, και να έχετε ομόνοια. Εμάς μη μας τηράτε πλέον. Το έργο μας και ο καιρός μας επέρασε. Και αι ημέραι της γενεάς, η οποία σας άνοιξε το δρόμο, θέλουν μετ' ολίγον περάσει. Την ημέρα της ζωής μας θέλει διαδεχθή η νύκτα του θανάτου μας, καθώς την ημέραν των Αγίων Ασωμάτων θέλει διαδεχθή η νύκτα και η αυριανή ήμερα. Εις εσάς μένει να ισάσετε και να στολίσετε τον τόπο, οπού ημείς ελευθερώσαμε· και, δια να γίνη τούτο, πρέπει να έχετε ως θεμέλια της πολιτείας την ομόνοια, την θρησκεία, την καλλιέργεια του Θρόνου και την φρόνιμον ελευθερία.

Τελειώνω το λόγο μου.

Ζήτω ο Βασιλεύς μας Όθων!

Ζήτω οι σοφοί διδάσκαλοι!

Ζήτω η Ελληνική Νεολαία! 

Μια από τις κυριότερες σημαίες των σκλαβωμένων Ελλήνων είναι αυτή του πελοποννήσιου κλέφτη Κορκόνδειλα Κλαδά. Υψώθηκε το 1464 στη γενέτειρα του, ενώ το 1479-1481 και το 1481-1482 κυμάτιζε στη Μάνη και τη Χιμάρα αντίστοιχα.

 

Αυτή πρότεινε ο Ρήγας Φεραίος Βελεστινλής (1757-1798) ως σημαία της «Ελληνικής Δημοκρατίας». Έχει στο κέντρο το ρόπαλο του Ηρακλή και τρεις σταυρούς, όπως εξήγησε ο ίδιος στο έργο του «Πολίτευμα του Ρήγα».

Η σημαία που χρησιμοποιούσαν οι Κολοκοτρωναίοι από τα τέλη του 18ου αιώνα. Από το 1806 και ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης. Έχει το γαλάζιο σταυρό του Αγίου Ανδρέα.

Σημαία της Ύδρας. Με το σταυρό για την ιερότητα του αγώνα, το φίδι για τη δικαιοσύνη. Οι νησιώτες παρομοίαζαν το φίδι με τους Τούρκους (τρώει τα αυγά του έθνους).

Σημαία που χρησιμοποιούσε μεταγενέστερα ο Ανδρέας Μιαούλης. Οι σημαίες των Σπετσών έφεραν την επιγραφή «ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ Ή ΘΑΝΑΤΟΣ».

Του υδραίου καπετάνιου Γεώργιου Σαχτούρη. Οι σημαίες των μεγάλων νησιών του Αιγαίου έμοιαζαν αρκετά μεταξύ τους και έφεραν έντονα αλληγορικά Φιλικά στοιχεία.

Η μία όψη της σημαίας του Αλέξανδρου Υψηλάντη. Κόκκινος σταυρός πλαισιωμένος από στεφάνι δάφνης και την επιγραφή «ΕΝ ΤΟΥΤΩ ΝΙΚΑ». Στην άλλη όψη, ο μυθικός φοίνικας με την επιγραφή «ΕΚ ΤΗΣ ΣΤΑΚΤΗΣ ΜΟΥ ΑΝΑΓΕΝΝΩΜΑΙ».
 

Κεφάλαια 18 και 19

Οι αιρέσεις

Οι Σύνοδοι της εκκλησίας

Κεφάλαιο 60

Αξονική συμμετρία

Για να θυμηθούμε τη συμμετρία!

Συμμετρία και σημαίες - παρουσίαση

Εξάσκηση στη συμμετρία - φτιάξε συμμετρικά σχήματα

Ζωγράφισε με διπλό άξονα συμμετρίας

21 Μαρτίου Παγκόσμια μέρα κατά του ρατσισμού και της ποίησης

21 Μαρτίου
Παγκόσμια μέρα κατά του ρατσισμού και της ποίησης


Ταινία μικρού μήκους "Τζαφάρ"

"Swing of change"

"Όνειρα σε άλλη γλώσσα"

 

 πράσινη γραμμή

Από τις Γειτονιές του κόσμου του Γιάννη Ρίτσου

Είναι μεγάλος τούτος ο άνεμος

είναι πελώριος τούτος ο άνεμος

είναι χαρούμενος, χαρούμενος, χαρούμενος,

ρίχνει τα τείχη που ύψωσαν ανάμεσα στους λαούς

ρίχνει τα τείχη του θανάτου

ρίχνει τα τείχη ανάμεσα στο νου και στην καρδιά

τα τείχη ανάμεσα σε σένα και σε μένα

κι ανοίγει διάπλατα, πάνου απ’ τον κόσμο, του ήλιου παράθυρο.

Ακούστε πώς σφυρίζει τούτος ο άνεμος

μέσα στις ματωμένες γειτονιές του κόσμου.

Από το ποίημα Στην κοιλάδα με τους ροδώνες του Νίκου Εγγονόπουλου

«Αλήθεια -των αδυνάτων αδύνατο

ποτές δεν εκατάφερα να καταλάβω /

αυτά τα όντα που δεν βλέπουνε

το τερατώδες κοινό γνώρισμα τ’ ανθρώπου /

το εφήμερο της παράλογης ζωής του

κι ανακαλύπτουνε διαφορές

γιομάτοι μίσος διαφορές

σε χρώμα δέρματος /φυλή / θρησκεία»

Από το ποίημα  Μόνωση του Νικηφόρου Βρεττάκου

[…]

Γεννήθηκα σε μια κορφή

που είχε μπροστά μια θάλασσα,

που είχε σιμά τον ουρανό

κ’ ήταν σα θαύμα ονείρου.

Μα όταν η μάνα μου καλά

μ’ είδε μες στην αγκάλη της,

φοβήθη και με πέταξε

στην αγκαλιά του απείρου.

Κάμπος νερό δε μού ’δωσε

κι άνθρωπος δε με χάιδεψε.

Μου ’βαλαν πίκρα στο ψωμί

κι αγκάθια στα σκουτιά μου.

Κι ενώ τον ήλιο της αυγής

και γω να φτάσω πήγαινα,

σαν πτώμα πίσω μου βαρύ

έσερνα τη σκιά μου.

Κανένα πλάσμα στη ζωή

κ’ εμένα δε μ’ αγάπησε

και τα παιδιά μου βγάζανε

την γλώσσα όταν περνούσα.

[…]

Κρυφή χαρά μ’ απόμενε

μέχρι θανάτου ν’ αγαπώ

τα πλάσματα του κόσμου.

Μα όταν τους άνοιγα κ’ εγώ

την αγκαλιά μου, φεύγανε

κι ακούμπαγα στα χέρια μου

κ’ έκλαιγα μοναχός μου.

[…]

Σα σκοτεινό μετέωρο

που η δίνη το σφεντόνισε

μες στ’ άπειρο, πάντα άπειρο

μου μένει να διασχίσω;

Μέσα σε στρώματα σιωπής

θα πλέω νυχτιών ατέλειωτων;

(Ρωτούσα: Πότε θα βρεθεί

μια γη να σταματήσω;)

Μα το ’λεγα τόσο σιγά

να μη μ’ ακούσουν γύρω μου.

Δεν ήθελα να φταίει κανείς

επειδή εγώ πονούσα.

[…]

Μ’ απόψε, που κατάμαυρη

μπροστά μου απλώθη η θάλασσα

κι άγρια το ρεύμα επάνω μου

φουσκώνει της αβύσσου

κ’ έριξα τη στερνή ματιά

στο σκοτεινό πλανήτη σου,

θα ’θελα, Κύριε, να μου πεις

αν είμ’ εγώ παιδί σου.

[…]