Mαθαίνω παίζοντας στο σχολείο μου: Απ' το λάθος ενός τόνου - Πρωινό Άστρο

Απ' το λάθος ενός τόνου

Απ' το λάθος ενός τόνου
περίμεναν στην εκκλησιά
παπάς να γίνει ένας πάπας
κι έτσι ν' αρχίσει η λειτουργιά

Κι εξαιτίας ενός γιώτα
ένα κορίτσι με μπλε ποδιά
άδικα τόσο προσπαθούσε
να κόψει μήλα απ' τη μιλιά.

Κι ας μη μιλάμε για τα δάκρυα
του κούκου πάνω στο κλαδί
που χωρίς τόνο προσπαθούσε
το κούκου - κούκου να μας πει.

Τζιάνι Ροντάρι

Στη Θεσσαλονίκη πάντως, όταν λέμε "καμάρα" εννοούμε την Αψίδα του Γαλέριου (Καμάρα)

Θυμάστε σε παλαιότερη φωτογραφία το τραμ;

Ο Γάιος Γαλέριος Ουαλέριος Μαξιμιανός (250-311 μ.Χ.), διοικητής της Βαλκανικής Χερσονήσου της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας ανέδειξε τη Θεσσαλονίκη σε πρωτεύουσα και έχτισε ένα τεράστιο βασιλικό ανάκτορο που εκτεινόταν σε έκταση 150 στρεμμάτων, ερείπια του οποίου σώζονται στην πλατεία Ναυαρίνου και την οδό Δημητρίου Γούναρη. Κτίσματα του ανακτόρου ήταν η κυκλική Ροτόντα (αρχαίος Ναός) και η θριαμβική αψίδα γνωστή ως Καμάρα που στήθηκε προς τιμήν του Γαλέριου για την νίκη ενάντια στους Πέρσες. Χτίστηκε περίπου το 306 μ. Χ.

Κάπως έτσι ήταν η Καμάρα στο γαλεριανό συγκρότημα:

Ψηφιακή αναπαράσταση του γαλεριανού συγκροτήματος της Θεσσαλονίκης

Πρωινό Άστρο του Γιάννη Ρίτσου

Το Πρωινό Άστρο γράφτηκε το 1955 από τον Γιάννη Ρίτσο για τη νεογέννητη κόρη του Έρη. Ο ποιητής - πατέρας τραγουδά στο βρέφος την αγάπη του, περιγράφοντας την πληρότητα που έφερε στην ζωή του η γέννησή της. Το ποίημα δομημένο σε 19 αυτοτελείς ενότητες προβάλλει το όραμα ενός κόσμου ειρηνικού και δίκαιου. Το απόσπασμα που ακολουθεί αποτελεί την πρώτη ενότητα.

Κοριτσάκι μου, θέλω να σου φέρω
τα φαναράκια των κρίνων
να σου φέγγουν τον ύπνο σου.

Θέλω να σου φέρω
ένα περιβολάκι
ζωγραφισμένο με λουλουδόσκονη
πάνω στο φτερό μιας πεταλούδας
για να σεργιανάει το γαλανό όνειρό σου.

Θέλω να σου φέρω
ένα σταυρουλάκι αυγινό φως
δυο αχτίνες σταυρωτές απ' τους στίχους μου
να σου ξορκίζουν το κακό
να σου φωτάνε
μη μου σκοντάψεις, κοριτσάκι,
έτσι γυμνόποδο και τρυφερό
στ' αγκάθι κ' ενός ίσκιου.

Κοιμήσου.
Να μεγαλώσεις γρήγορα.
Έχεις να κάνεις πολύ δρόμο, κοριτσάκι,
κ' έχεις δυο πεδιλάκια μόνο από ουρανό.
Κοιμήσου.

Το πρόσωπο της μητερούλας φέγγει
πάνω απ' τους ρόδινους λοφίσκους του ύπνου σου
εαρινό φεγγάρι
ανάμεσα απ' τα στάχυα της έγνοιας της
και τα τριαντάφυλλα των τραγουδιών μου.

Κοιμήσου, κοριτσάκι.
Είναι μακρύς ο δρόμος.
Πρέπει να μεγαλώσεις.
Είναι μακρύς
μακρύς
μακρύς ο δρόμος

Το παραπάνω απόσπασμα μελοποιημένο

Άλλα αποσπάσματα που έχουν μελοποιηθεί

Σ ένα μαξιλάρι-φεγγαράκι το παιδί μου αποκοιμήθηκε. Όλη η πλάση στις μύτες των ποδιών κοιτάζει απ το παράθυρό μας κοιτάζει το παιδί μου που κοιμήθηκε. Όλα τα αστέρια μια μυγδαλιά ανθισμένη αστέρια μπρος στο παράθυρό μας κοιτάζει το παιδί μου που κοιμήθηκε. Ο θεός των σπουργιτιών και των παιδιών πίσω από μια κουρτίνα λουλουδένια κοιτάζει το παιδί μου που κοιμήθηκε. Σιγά, μανούλα, σιγά. θα το ξυπνήσεις. Τι θόρυβο που κάνει η πορτούλα της καρδιάς σου καθώς ανοιγοκλείνει στον κήπο της χαράς.

Ήθελα κάτι να σου πω, κάτι να τραγουδήσω. Ξέχασα και σένα ξέχασα και μένα. Με πήρε το τραγούδι στο καράβι του. Μες τα νερά του τραγουδιού μ’ έπνιξε το τραγούδι, έμεινε μόνο το τραγούδι. Θεέ μου, τι κουτό πατέρα πού `χεις κοριτσάκι! Πάνω στην καρδιά μου, κάτω απ το σακάκι μου, έχω φυλαγμένες τις φωτογραφίες σου κάνω τον αδιάφορο, δεν μιλάω για σένα, κάνω πως κοιτάω πέρα, τα βουνά, κάνω πως χαζεύω τις βιτρίνες, χαιρετάω τους φίλους μου , κουβεντιάζω, γέρνω τη ματιά σ’ ένα βιβλίο, κάνω πως κοιτάω τα παπούτσια μου, μη με δούνε , μη με καταλάβουν πως κοιτάζω μόνο εσένα, πως δεν βλέπω κοριτσάκι παρά μόνο εσένα, όμως κοίτα κοριτσάκι, οι φωτογραφίες σου έχουν τυπωθεί στα ρούχα μου, στάμπες στάμπες φως, πάνω στο σακάκι μου, πάνω στα μαλλιά μου και στα χέρια μου μες τα μάτια μου οι φωτογραφίες σου, το παιδί μου, το παιδί μου που γελάει, το παιδί μου στάμπες φως στην πόρτα μου στάμπες φως στον αέρα και το συννεφάκι πέρα, στο βουνό, στον ήλιο. Όλοι με κατάλαβαν , κρύψε με στα χέρια σου. Θεέ μου, τι κουτό πατέρα πού `χεις!

Μελοποιημένο απόσπασμα από τον Χ. Λεοντή