Ο Τρωικός Πόλεμος ήταν η εκστρατεία των Αχαιών της Μυκηναϊκής Ελλάδας στην Τροία, η πολιορκία της και η άλωσή της. Κατά τους ιστορικούς έγινε από το 1193-1184 π.Χ.Ο πόλεμος που σήμερα θεωρείται βέβαιο ότι έγινε πραγματικά, συνδέθηκε με μύθους και έτσι συσκοτίστηκε το ιστορικό γεγονός. Κατά τη μυθολογική παράδοση λοιπόν αίτιος του πολέμου υπήρξε ο Πάρης, ο γιος του βασιλιά της Τροίας Πρίαμου. Τα γεγονότα του πολέμου έχουν φτάσει ως τις μέρες μέσα από το ομηρικό έπος της Ιλιάδας.
Ακολουθούν αποσπάσματα από την κινηματογραφική ταινία "Ιφιγένεια" του Μ. Κακογιάννη, που κυκλοφόρησε το 1977 και η υπόθεση ήταν βασισμένη στο έργο του Ευριπίδη "Ιφιγένεια εν Αυλίδι". Συγκέντρωσε διθυραμβικά σχόλια και έφτασε μέχρι τα Όσκαρ καθώς ήταν υποψήφια για το χρυσό αγαλματίδιο, όμως έχασε το βραβείο για μια μόλις ψήφο.
Ο χρησμός για τη θυσία της Ιφιγένειας
Το μήνυμα του γάμου
Η θυσία της Ιφιγένειας
Χάρτης της Ομηρικής Ελλάδας. Με πράσινο πλαίσιο απεικονίζονται οι χώρες των Αχαιών ηγετών και με πορτοκαλί οι χώρες των Τρώων και των συμμάχων τους
Ο Αχιλλέας ήταν γιος του Πηλέα (γι' αυτό τον αποκαλούσαν και Πηλείδη), βασιλιάς των Μυρμιδόνων στη Φθία (σημερινή ανατολική - βορειοανατολική Φθιώτιδα), η οποία βρίσκεται κοντά στα Φάρσαλα και της Θέτιδας. Σύμφωνα με το μετα-Ομηρικό μύθο, η Θέτις προσπάθησε να κάνει τον Αχιλλέα άτρωτο, βουτώντας τον στα νερά της Στύγας, όμως πιάνοντάς τον από τη φτέρνα, τον άφησε τρωτό σ' αυτό το σημείο.
Σε μια νεότερη και λιγότερο δημοφιλή εκδοχή, η Θέτιδα άλειφε το αγόρι με αμβροσία κι έπειτα το έβαζε κάθε βράδυ πάνω από τη φωτιά ώστε να κάψει τα θνητά μέρη του κορμιού του. Όταν μια νύχτα ο Πηλέας είδε τη Θέτιδα να κάνει κάτι τέτοιο τρόμαξε (επειδή νόμιζε ότι ήθελε να σκοτώσει το παιδί) και γι'αυτό γρήγορα πήγε και τράβηξε τον Αχιλλέα από τη φωτιά. Εξοργισμένη, η Θέτιδα εγκατέλειψε πατέρα και γιο και επέστρεψε στη θάλασσα, κοντά στις αδερφές της, τις Νηρηίδες. Ο Πηλέας τον έδωσε μαζί με τον μικρό φίλο του, τον Πάτροκλο στον κένταυροΧείρωνα, στο όρος Πήλιο, να τον μεγαλώσει.
Η συνεννόηση των ανθρώπων με σήματα αρχίζει από πολύ παλιά, από την εποχή που παρουσιάστηκαν τα πρώτα ίχνη του πολιτισμού. Οι λαοί της Αφρικής, ακόμα και σήμερα, συνεννοούνται από χωριό σε χωριό με ρυθμικά χτυπήματα πάνω σ΄ένα είδος τυμπάνου, το ταμ ταμ.
Οι αρχαίοι Έλληνες, οι Ρωμαίοι, οι Κινέζοι άναβαν φωτιές πάνω στους λόφους για να καλέσουν σε γιορτή ή να προειδοποιήσουν για κάποιον κίνδυνο. Η φρυκτωρία είναι ένα σύστημα οπτικήςεπικοινωνίας με φρυκτούς, δηλαδή φλεγόμενους πυρσούς ή δαυλούς, που χρησιμοποιήθηκε κυρίως στην αρχαιότητα για τη μετάδοση μηνύματος σε μακρινή απόσταση. Το άναμμα του πρώτου πυρσού ακολουθούν διαδοχικά οι υπόλοιποι φρυκτωροί ώστε να αναμεταδοθεί η είδηση. Το δίκτυο αυτό αναπτύχθηκε κυρίως για στρατιωτικούς σκοπούς. Με αυτόν τον τρόπο μεταδόθηκε και το μήνυμα για την πτώση της Τροίας.
ΠΗΓΗ: https://m.facebook.com/Kastrologos/photos
Περιστέρια, αγγελιοφόροι, σήματα καπνού, χρωματιστές σημαίες, σωληνώσεις, επιστολές, μυστικοί κώδικες και άλλα, χρησιμοποιήθηκαν για την επικοινωνία.
Οι αρχαίοι Έλληνες μπορούσαν να ανταλλάξουν πληροφορίες με αγγελιοφόρους που ονομάζονταν ημεροδρόμοι. Ο πιο γνωστός ήταν ο Φειδιππίδης ο οποίος είχε διασχίσει το δρόμο από το Μαραθώνα ως την Αθήνα για να μεταφέρει το νέο της νίκης των Ελλήνων ενάντια στους Πέρσες.
Η επικοινωνία όμως, ήταν πολύ δύσκολη. Για φαντάσου π.χ. τα καράβια που ταξίδευαν μήνες στη θάλασσα χωρίς επικοινωνία;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.