Κεφάλαιο 6

Η κρίση στα Βαλκάνια

Το μάθημα στο βιβλίο

Παρουσίαση  από τον Γ. Σουδία 

Η κρίση στα Βαλκάνια

Η εξέλιξη της Οθωμανικής αυτοκρατορίας από το 1451 ως το 1566 ,
στη μέγιστη ακμή της. ΠΗΓΗ: http://daskalosa.eu/history_st

Ανατολικό Ζήτημα: Το ζήτημα της διανομής των εδαφών της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, η οποία είχε ήδη  αρχίσει να καταρρέει.

Το Ανατολικό Ζήτημα προκύπτει από τα μέσα του 18ου μέχρι και τις αρχές του 20ου αιώνα, όταν ο ένας μετά τον άλλο, οι υπόδουλοι στους Οθωμανούς λαοί εξεγέρθηκαν κατά της Αυτοκρατορίας.

Η κρίση του Ανατολικού Ζητήματος στα 1875-78 είχε ως αποκορύφωμα το ρωσοτουρκικό πόλεμο του 1877-78, ο οποίος έληξε με την αρνητική για την Αυτοκρατορία συνθήκη του Αγίου Στεφάνου.

1875: Εξέγερση στην Ερζεγοβίνη.

1876: Επαναστατικά κινήματα στη Βουλγαρία, τη Σερβία και το Μαυροβούνιο.

Ο Σουλτάνος μεταφέρει στρατεύματα προς τις επαναστατημένες περιοχές.

Η Ρωσία ενδιαφέρεται για τους σλαβικούς λαούς των Βαλκανίων διότι   εξυπηρετούνται καλύτερα τα συμφέροντα της.

1877: Πόλεμος Ρωσίας-Τουρκίας. Η Ρωσία κερδίζει τον πόλεμο.

Η Τουρκία, ως ηττημένη, υποχρεώνεται να υπογράψει τη συνθήκη.

ΠΗΓΗ: http://daskalosa.eu/history_st/

Συνθήκη Αγίου Στεφάνου (Μάρτιος 1878)

- Προβλέπεται η ίδρυση αυτόνομου βουλγαρικού κράτους, που περιλαμβάνει ολόκληρη σχεδόν τη Μακεδονία, κάτι που δεν ήθελαν οι Έλληνες.

-  Οι υπόλοιπες Μεγάλες Δυνάμεις αντιδρούν στην εφαρμογή της συνθήκης. Τα συμφέροντά τους επιβάλλουν τη διατήρηση των συνόρων της

 

Οθωμανικής  Αυτοκρατορίας, ώστε να εμποδιστεί η 

επέκταση της Ρωσίας στη                                                                                                                                                                                                                                                                        

Μεσόγειο.

Συνθήκη του Βερολίνου (Ιούλιος 1878)

Αντικαθιστά εκείνη του Αγίου Στεφάνου

-  Περιέχονται ευνοϊκότεροι όροι για την Τουρκία

- Η Βουλγαρία χάνει τις περισσότερες περιοχές, ανάμεσά τους και τη Μακεδονία (παραμένει στους Τούρκους),  παραμένει όμως αυτόνομη.

- Κερδίζουν την ανεξαρτησία τους

•      Η Σερβία
•       το Μαυροβούνιο και
•       η Ρουμανία
•       Η Ανατολική Ρωμυλία γίνεται αυτόνομη ηγεμονία.

- Η Ελλάδα αντιδρά κηρύσσοντας επιστράτευση.

- Οι Μεγάλες Δυνάμεις παρεμβαίνουν και εμποδίζουν μια πολεμική σύγκρουση.

ΠΗΓΗ: http://daskalosa.eu/history_st/

Κωστής Παλαμάς:  Γεννήθηκε στις 13 Ιανουαρίου του 1859 στην Πάτρα. Τελείωσε το δημοτικό και το Γυμνάσιο στην Πάτρα όπου είχε μετακομίσει μετά το θάνατο των γονιών του. Γράφτηκε στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών, αλλά η δίψα του για τα γράμματα δεν τον άφησε να την τελειώσει. Συνεργάστηκε με εφημερίδες και περιοδικά και από το 1886 δημοσίευσε την πρώτη του ποιητική συλλογή. Εργάστηκε 31 χρόνια ως γραμματέας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Στο έργο του Παλαμά κυριαρχεί η αγάπη για τη ζωή. Έργα του: "Τα μάτια της ψυχής μου", " Χαιρετισμοί της ηλιογέννητης", "Ασάλευτη ζωή", "Φλογέρα του βασιλιά" , καθώς επίσης και ο Ολυμπιακός Ύμνος που ακούγεται στα ελληνικά κάθε τέσσερα χρόνια στους ολυμπιακούς αγώνες σε κάθε σημείο του πλανήτη. Ο Παλαμάς πέθανε στις 27 Φεβρουαρίου του 1943.  Ανήκε πλέον στο έθνος. Στην κηδεία του μια λαοθάλασσα τραγουδούσε με ρίγη ενθουσιασμού τον Εθνικό Ύμνο.

Κωνστανίνος Καβάφης :  Γεννήθηκε στις 29 Απριλίου του 1863 στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου. Μετά το θάνατο του πατέρα του το 1870 η οικογένειά του εγκαταστάθηκε στην Αγγλία. Έμαθε αγγλικά, γαλλικά, και ελληνικά με οικοδιδάσκαλο. Συμπλήρωσε τη μόρφωση του στο Ελληνικό Εκπαιδευτήριο της Αλεξάνδρειας για τρία χρόνια. Εργάστηκε ως δημόσιος υπάλληλος στο Υπουργείο Δημοσίων Έργων. Από το 1891, όταν εκδίδει σε αυτοτελές φυλλάδιο το ποίημα «Κτίσται» και αργότερα το 1896 όταν  γράφει τα «Τείχη», εμφανίζονται τα ώριμα ποιήματά του. Ο Καβάφης είναι γνωστός για την ειρωνεία του, ένα συνδυασμό λεκτικής και δραματικής ειρωνείας. Πέθανε στις 29 Απριλίου του 1933, την ημέρα των γενεθλίων του. Το έργο του Καβάφη κατατάσσεται σε τρεις θεματικούς κύκλους: α) τα ιστορικά του, β) τα φιλοσοφικά του και γ) τα αισθησιακά του. Είναι ένας από τους σημαντικότερους Έλληνες ποιητές.

Γεώργιος Βιζυηνός: Γεννήθηκε στη Βιζύη της Θράκης το 1849. Το πραγματικό του όνομα ήταν Γ. Μιχαηλίδης. Σε ηλικία 10 ετών , ορφανός από πατέρα, στάλθηκε στην Κωνσταντινούπολη σε κάποιον συγγενή του να μάθει ραπτική. Εκεί αρχίζει να σπουδάζει πρώτα στο Ελληνικό Λύκειο και αργότερα στη Θεολογική Σχολή της Χάλκης. Το 1874 γράφτηκε στη Φιλοσοφική Σχολή αλλά ένα χρόνο αργότερα την  εγκαταλείπει για σπουδές στη Γερμανία. Εκεί σπούδασε φιλοσοφία και ψυχολογία. Εργάστηκε ως δάσκαλος της Μέσης Εκπαίδευσης και από το 1890 ως καθηγητής δραματολογίας στο Ωδείο Αθηνών. Το 1892 αρρώστησε ψυχικά και νοσηλεύτηκε σε ψυχιατρείο. Πέθανε το 1896 σε ηλικία 47 ετών παράλυτος. Ο Βιζυηνός διακρίθηκε στο διήγημα.

Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης: Γεννήθηκε στη Σκιάθο στις 4 Μαρτίου του 1851. Είχε τέσσερις αδελφές και έναν αδελφό. Λόγω οικονομικών προβλημάτων με δυσκολία τελείωσε το δημοτικό και αμέσως μετά έφυγε για το Άγιο Όρος. Επέστρεψε γιατί δε θεώρησε τον εαυτό του άξιο να μονάσει. Γράφτηκε στη Φιλοσοφική Σχολή Αθηνών, ποτέ όμως δεν την τελείωσε. Έβγαζε τα έξοδά του κάνοντας φροντιστήριο σε μαθητές. Μόνος του έμαθε αγγλικά και γαλλικά. Ο ξάδελφός του τον γνώρισε σε λογοτεχνικούς και δημοσιογραφικούς κύκλους. Βιοποριστικό του επάγγελμα έγινε η δημοσιογραφία και οι μεταφράσεις. Η Αθήνα όμως δεν τον γέμιζε και επέστρεψε στην αγαπημένη του Σκιάθο άρρωστος. Πέθανε στις 3 Ιανουαρίου του 1911. Ο Παπαδιαμάντης μάς άφησε σπουδαία έργα όπως «Χριστουγεννιάτικά διηγήματα», «Η Φόνισσα», «Ο Αμερικάνος», «Στο Χριστό, στο Κάστρο», «Η Γυφτοπούλα» κ.ά.

ΚΟΥΙΖ  από τον Γ. Σουδία