Τα βραβευμένα ποιήματα του διαγωνισμού

                                    Η Ψυχή
 

Μπαίνουν οι άνθρωποι στα καράβια τα παλιά

χωρίς ρούχα, νερό, φαγητό, λεφτά. 

Μπαίνουν εκεί µέσα µε µόνο προστάτη τον Αλλάχ

µαζί µε τους δουλεµπόρους που κάνουν τον Σεβάχ. 

Στα σπίτια τους πίσω γίνεται αιµατοχυσία

για το ποιος θα πάρει τη δικιά τους περιουσία. 

Ακούµε το Χαλέπι καταστρέφεται

πλέον, ούτε η Δαµασκός δεν βλέπεται. 

Σε όλον το δρόµο ταλαιπωρούνται

στην ψυχική καταστροφή οδηγούνται. 

Τραβούν πάνω στα καράβια για τη Δύση

ξέροντας ότι κανείς δεν πρόκειται να τους χαρίσει. 

Και πολλά γεµάτα καράβια αναποδογυρίζουν

οι άνθρωποι πνιγµένοι, πια δεν γυρίζουν.

 

Κι αυτά τα κακόµοιρα, αδικοχαµένα παιδιά

που χάθηκαν σαν τον Αϊλάν κι αυτά. 

Κάνει κι ο Χάρος χαρά,

γιατί σπανίως παίρνει παιδιά. 

Των παιδιών αυτών η πρώτη τους συλλαβή

ήταν «Αχ» και φωνάζουν «γιατί». 

Αυτά τα αγγελούδια µε φτερούγες κοµµένες

είναι πλέον ελπίδες χαµένες. 

Είναι πλέον ο κόσµος άδικος

χωρίς να κάνεις τίποτα, γίνεσαι κατάδικος. 

Άλλοι περπατούν σε κόκκινο χαλί

και άλλοι φεύγουν χωρίς να έχουν ζήσει τη ζωή.

 

Το γάλα που τους δόθηκε είναι χαµένο

το νερό πλέον είναι της µοίρας το πεπρωµένο.

 

Και όταν περνούν τα βάσανα αυτά

τους υποδέχονται άνθρωποι µε µεγάλη καρδιά. 

Τους κρατούν σαν φίλοι καρδιακοί

που παρηγορούν σε µια άτυχη στιγµή.

 

Παραδίδουν ένα χαµόγελο µέχρι τα αυτιά

και δίνουν στους ανθρώπους χαρά. 

 Τους σκεπάζουν µε κουβέρτες σαν µάνα στοργική

που καληνυχτίζει το µικρό της το παιδί. 

«Ποιοι είστε εσείς;», ένας ρωτά

και ένας άλλος απαντά. 

«Αυτοί είναι οι Έλληνες, δεν γίνεται να απαντούν

γιατί σε σκηνές µας οδηγούν». 

Ακούει από παλιούς εκεί

πως είναι άνθρωποι καταπληκτικοί. 

Ακούει πως δεν είναι η αγάπη τους πλαστή

πως τούτοι έχουν µια τεράστια ψυχή.

 

Το µόνο λίγο που έχουν είναι τα λεφτά

όµως δεν φτάνουν χρηµατοφυλάκια

για τη δικιά τους ανθρωπιά. 

Αυτή, λοιπόν, είναι η Ελλάδα, του Θεού 

το αριστούργηµα

για τους πρόσφυγες, άλλωστε, φαντάζει σαν

ένα θεσπέσιο αραβούργηµα. 

Αυτή, λοιπόν, είναι της Ελλάδας η ψυχή

που έσωσε πολλών Σύριων τη ζωή. 

Διότι, όταν κάποιος καταφεύγει στην προσφυγιά

το µόνο που χρειάζεται είναι αλληλεγγύη

και ανθρωπιά.  

 («Δαμιανός» , Πειραματικό Γυμνάσιο του Πανεπιστημίου Κρήτης)

Η αλληλεγγύη μέσα μας…

 

Κάνοντας ιστορική αναδρομή,

η πλοκή αλλάζει τροπή,

η ψυχή γλυκά ημερεύει

και η καρδιά παντού αφεντεύει

Ο Προμηθέας κάνει την αρχή

προσφέροντας στον κόσμο ζέστη μαγική,

απλώνει χέρι βοηθείας

και ανιδιοτελούς φιλανθρωπίας

Ο Χριστός μας στη φάτνη γεννιέται

και παντού η αγάπη σκορπιέται

η αλληλεγγύη ολούθε εξαπλώνεται

και το να δίνεις με δάφνες πλαισιώνεται

Έχω ένα όνειρο φωνάζει ο Μάρτιν Λούθερ Κίνγκ

και σταματά η μάχη στο ρινγκ

συνάμα κορμιά αγκαλιάζονται

και όλοι για το συνάνθρωπο νοιάζονται

Στο δρόμο αυτών προχωρούμε,

νοιαζόμαστε, μοιραζόμαστε και δρούμε,

σκεφτόμαστε τοπικά, δρούμε παγκόσμια

αλλάζοντας τα κακώς κείμενα εγκόσμια

Με υπομονή ας οπλιστούμε

και χέρι με χέρι ας βαδίσουμε

όλοι μαζί σίγουρα μπορούμε

τη μνήμη του κόσμου να αφυπνίσουμε

Έναν καλύτερο κόσμο να χτίσουμε

και στέρεη βάση ας στήσουμε

ως ενεργοί πολίτες ας ζήσουμε

την ανθρωπιά μας ας διατηρήσουμε.

 

(«Σταμπάλια»,  Γυμνάσιο Αστυπάλαιας)

     Γεια, μαμά!
 

- Περπατώ… περπατάς.

Σου μιλώ… μου μιλάς.

Σε κοιτώ… με κοιτάς.

Σ’ αγαπώ, μ’ αγαπάς.

…Μα πού πας;

-Πάω τον κόσμο να γνωρίσω.

Συγγνώμη μα θα σ’ αφήσω πίσω.

Πάω να προσφέρω ειρήνη.

Να υπάρχει παντού αδελφοσύνη!

Θα έχω μαζί μου τη δική σου καλοσύνη.

-Κι εγώ θα είμαι πάντα εδώ.

Θα σε σκέφτομαι.

Και θα σε περιμένω.

Θα είμαι πάντα μαζί σου, εδώ.

Μη σε στενοχωρεί η βροχή.

Μη σε τρομάζουν οι αστραπές.

Βγες στο παράθυρο του κόσμου και δες.

-Μαμά θα ‘μαι καλά.

Έχεις ένα χώρο πάντα στην καρδιά.

Κι αυτό το ξέρω καλά.

Γεια, μαμά! (  Ιωάννα Γεωργίου 43ο Δημοτικό Σχολείο Θεσσαλονίκης)